Tygrysówki należą do rodziny kosaćcowatych i pochodzą z Ameryki Środkowej. Do tego rodzaju należy ok. 50 gatunków, a najczęściej uprawiana jest tygrysówka pawia (Tigrida pavonia) i jej odmiany. Tygrysówka ta dorasta do 60 cm (pęd kwiatowy), a jej liście mają zazwyczaj 30-40 cm długości. Są zebrane w rozetkę, mają mieczowaty kształt i wyrastają po 3-5 z cebulki (bulwy). Roślina ta uprawiana jest ze względu na okazałe  kwiaty, które mają dość egzotyczny wygląd. Zbudowane są z 6 płatków: 3 zewnętrzne są duże, szeroko rozpostarte, trzy wewnętrzne są wąskie, prawie o połowę krótsze, kontrastowo zabarwione, nakrapiane, o falistych brzegach. Odmiany różnią się miedzy sobą m.in. barwą płatków, które mogą być szkarłatne, pomarańczowe, żółte, różowe lub w plamki. W jednym kwiatostanie jest od 3 do 7 kwiatów. Nazwa tygrysówka pochodzi właśnie od tych plamek, które przypominają cętki na skórze tygrysa.

Z jednej bulwy wyrasta kilka pędów kwiatowych. Kwiaty rozkwitają sukcesywnie jeden po drugim, ale utrzymują się tylko jeden dzień. Dlatego też zaleca się sadzenie tygrysówki w grupach po kilka sztuk. Wtedy uzyskujemy ciągłe kwitnienie, od końca lipca do początku września.

Tygrysówki sadzimy do gruntu pod koniec kwietnia lub na początku maja.Cebule umieszczamy w gruncie na głębokości ok. 8 cm i w rozstawie 10 – 12 cm. Miejsce powinno być słoneczne i osłonięte, a podłoże przepuszczalne, żyzne i umiarkowanie wilgotne. Nie należy sadzić tych roślin w miejscu, w którym rosły w ubiegłym roku, ani też na stanowiskach po mieczykach, irysach cebulowych czy też innych roślinach cebulowych kwitnących latem, ponieważ sprzyja to przenoszeniu chorób.

Przed posadzeniem warto wzbogacić glebę nawozem organicznym: dobrze rozłożonym kompostem lub obornikiem. Podczas letnich upałów konieczne jest podlewanie, ponieważ roślina ta źle znosi suche podłoże. Najlepiej podlewać ją tak, by nie moczyć liści i kwiatów.

Jesienią we wrześniu lub w październiku, kiedy liście tygrysówki zżółkną, wykopujemy cebule i lekko je przesuszamy. Oddzielamy cebulki przybyszowe, ponieważ w ten sposób uzyskamy nowe rośliny. Cebule umieszczamy w skrzynkach wypełnionych trocinami lub piaskiem, w suchym i przewiewnym pomieszczeniu o temperaturze 5°C.

Rośliny rozmnażane z cebulek przybyszowych zakwitną po 2-3 latach. Po 2 latach kwiaty uzyskamy z roślin rozmnażanych z siewu.

Tygrysówki dobrze wyglądają na rabatach bylinowych, szczególnie na tle zieleni. Nadają się na kwiat cięty i można je także uprawiać w pojemnikach, na balkonach i tarasach. Wtedy cebulek nie trzeba wykopywać na zimę, tylko z całą doniczką przenosimy je do pomieszczenia.

Bulwy tygrysówki są jadalne, ale jak smakują nie mam pojęcia – nie próbowałam.

Zdjęcie pochodzi z www.pixabay.com