Bliskim kuzynem wisterii jest złotokap (Laburnum sp.). Lubię go trochę bardziej niż glicynię, ale tylko dla tego, że jest mniej wymagający. Naturalnie występuje  w Europie Południowo- Wschodniej i jest to najpospolitszy w Europie krzew trujący. W Polsce uprawiane są trzy gatunki: złotokap pospolity (Laburnum anagryoides) oraz złotokap alpejski (L. alpinum) oraz ich mieszaniec złotokap Waterera (Laburnum xwatererii).

Złotokap alpejski Fot. Etienne

Złotokap to duży krzew albo małe drzewko, dorastające do 9 m wysokości. Liście ma złożone z 3ch listków. Gatunki różnią się między sobą stopniem owłosienia pędów (złotokap alpejski jest go prawie pozbawiony). Główną ozdobą złotokapu są kwiaty, które pojawiają się w maju i czerwcu. Są żółte i zebrane w długie zwisające grona. Najdłuższe kwiatostany (i pachnące) ma złotokap Waterera nawet do 40cm. Złotokap alpejski kwietnie ok. 2 tygodnie później, w czerwcu i jego kwiaty również pachną delikatnie. Bardziej cenionym gatunkiem jest złotokap Waterera, szczególnie jego odmiana ‘Vossii’, ponieważ ma kwiatostany dorastające do 50 cm długości. Owoce tych roślin są zebrane w strąki i długo pozostają na pędach.

Złotokap pospolity Fot. GerritR

Roślina ta lubi stanowiska słoneczne, wtedy obficie kwitnie. Miejsce powinno być osłonięte od wiatru, a gleba żyzna i świeża, wapienna i nie za sucha. Złotokap jest raczej odporny na niskie temperatury, chociaż w ostre zimy mogą przemarzać młode pędy. Dobrze znosi także warunki miejskie i okresową suszę. W przypadku przedłużających się braków opadów, należy roślinę podlewać. Złotokap nie wymaga nawożenia, ale na stanowiskach uboższych możemy go zasilić nawozami organicznymi lub mineralnymi. Ma on rozległy system korzeniowy, więc przesadzanie starszych osobników może zakończyć się porażką. Złotokap nie przepada za cięciem, jeżeli już musimy go przyciąć to wykonujemy ten zabieg po kwitnieniu.

Złotokap Waterera Fot. clickety

Złotokap jest trujący dla ludzi i pszczół. Wszystkie jego części zawierają cytyzynę, która działa drażniąco na układ pokarmowy i nerwowy. Zjedzenie kilkudziesięciu nasion przez dziecko może spowodować jego śmierć. Ale nie przeszkadza to zającom, królikom i sarnom, które zimą obgryzają jego korę.

Złotokap możemy rozmnażać z nasion, będziemy jednak długo musieli czekać na kwitnienie, nawet 5-8 lat i nowe okazy nie zawsze powtarzają cechy roślin matecznych. Nasiona należy zebrać jesienią ale wysiać dopiero wiosną, w maju do inspektów lub do gruntu. Przed wysiewem można je namoczyć w wodzie, co ułatwi kiełkowanie.

Lepszym sposobem wydaje się rozmnażanie wegetatywne, poprzez sadzonki pędowe. Wczesną wiosną pobieramy sadzonki długości 15-20 cm i sadzimy do doniczek gdzie pozostają przez 4-6 tygodni. Roślina bardzo długo się ukorzenia nawet po zastosowaniu ukorzeniacza do sadzonek zdrewniałych. Po tym okresie wysadzamy złotokap do gruntu.

Złotokap w ogrodzie jest atrakcyjny głównie w okresie kwitnienia. Dlatego też warto posadzić go w „dobrym towarzystwie”, by kiedy przekwitnie stanowił tło dla innych roślin. Dobrze będzie wyglądał w kompozycji z tawułami, krzewuszką, berberysami.

Możemy też poprowadzić go w formie tunelu (bindażu) podobnie jak wisterię. Szpalery złotokapowe też wyglądają świetnie? A Wy którą roślinę lubicie bardziej? Wisterię czy złotokap?

Zdjęcia pochodzą z https://commons.wikimedia.org/

Podczas przygotowania tego tekstu korzystałam z: W. Seneta, J. Dolatowski. Dendrologia.2006. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa