Chionodoxa ( Śnieżnik ) to roślina cebulowa, należąca do rodziny szparagowatych, chociaż do 1999 roku był jeszcze zaliczany do hiacyntowatych. Jest blisko spokrewniona z inną rośliną wczesnowiosenną, cebulicą ( Scilla ). Jej naturalnym miejscem występowania są górzyste regiony Azji Mniejszej i basenu Morza Śródziemnego  – Turcji, Krety i Cypru.

Jest jednym z najwcześniej kwitnących kwiatów wiosennych, często kwitnie jeszcze w czasie, gdy na ziemi leży śnieg tj. na przełomie lutego i marca, a w naszych warunkach klimatycznych trochę później, na przełomie marca i kwietnia . Stąd też wywodzi się jej nazwa, która w dosłownym tłumaczeniu znaczy „ chwała śniegu „ ( chion – śnieg , doxa – chwała, modlitwa ). Nierzadko zdarza się, że tworzy pięknie wyglądające, błękitne kobierce, na tle bialutkiego śniegu. I to właśnie błękitny jest najczęściej spotykanym kolorem kwiatów śnieżnika. Oprócz niego zdarzają się też kwiaty białe lub różowe. Kolor kwiatów można rozpoznać jeszcze przed posadzeniem. Gdy zewnętrzna warstwa łusek cebulki ma kolor srebrno-biało, najprawdopodobniej kwiaty zakwitną w kolorze białym lub różowym. Jeśli natomiast jest to kolor fioletowy, odmiana będzie miała kwiaty błękitne.

Śnieżniki sadzimy jesienią we wrześniu i październiku, na głębokość około 5 cm. w gęstej rozstawie, max 10 cm. Na jednym stanowisku mogą zostać wiele lat, jednak nie dopuszczamy  zbytniego zagęszczenia i tworzenia zwartych kęp, gdyż wtedy znacznie słabiej kwitną. Aby tego uniknąć wykopujemy je i rozsadzamy co kilka lat, zaraz po zaschnięciu liści. Najlepiej rozmnażać je poprzez cebulki przybyszowe. Można również z nasion, jednak wtedy znacznie później wchodzą w okres kwitnienia, nierzadko dopiero po kilku latach.

Śnieżniki idealnie prezentują się na skalniakach, ale także świetnie nadają się na wiosenne rabaty bylinowe lub mieszane, z innymi kwiatami wiosennymi, takimi jak cebulice, przebiśniegi czy krokusy. Są mało wymagające w uprawie, najważniejsze jest odpowiednie podłoże. Idealne powinno być dobrze przepuszczalne, stale wilgotne i dobrze nawożone, najlepiej próchnicze lub kompostowane. Jednak tak jak większość cebulowych nie lubią świeżego obornika. Jeśli zasilamy glebę w ten sposób, sadzimy je dopiero w następnym sezonie po zasileniu. Preferują stanowiska słoneczne, chociaż nienajgorzej znoszą również zacienione. Jednak w tym drugim przypadku znacznie gorzej kwitną.

Najpopularniejszym przedstawicielem tego gatunku jest Śnieżnik lśniący ( Chionodoxa luciliae ). Dorasta do 15 cm. wysokości , z czasem rozrastając się w gęste kępy. Z cebulki wyrastają 2-4 lancetowate liście, długości ok. 10 cm. Na gołym pędzie kwiatostanowym znajdują się grona 6-10 błękitnych, sześciopłatkowych kwiatków z białym oczkiem. Płatki są charakterystycznie wygięte do tylu.

Fot. Śnieżnik lśniący ( Chionodoxa luciliae ) – www.cebule.pl

W uprawie znajdują się również odmiany o kwiatach koloru białego, różowego, żółtawobiałych, fioletowo niebieskich czy liliowych.

Fot. Śnieżnik lśniący alba ( Chionodoxa luciliae alba ) – www.cebule.pl

Innym przedstawicielem tego gatunku jest Śnieżnik Forbesa (Chionodoxa forbesi ). Jest to nieco wyższy kuzyn Śnieżnika lśniącego, dorastający do około 20 cm. wysokości. Wytwarza on najczęściej 2 ostro zakończone liście. Główna różnica pomiędzy odmianami polega na tym, że Śnieżnik Forbesa ma mniejsze kwiaty z nieco bardziej spiczastymi działkami na dłuższej łodydze, zebrane w liczniejsze grona, po 10 sztuk. Mocniej zaznaczone jest też białe oczko wewnątrz płatków.

Fot. Śnieżnik Forbesa „Blue Giant „ ( Chionodoxa forbesi ) – www.cebule.pl

Ze względu na całkowitą mrozoodporność, brak specjalnych warunków stanowiskowych oraz łatwość uprawy gorąco polecamy Wam zainteresowanie się tą piękną, oryginalną rośliną i wygospodarowanie dla niej miejsca w Swoim ogrodzie.