Hiacynt kalifornijski spotkany jest pod nazwą Brodiaea laxa a także Triteleia laxa. To roślina cebulowa, którą można uprawiać w ogrodzie, ale także jako ozdobny kwiat doniczkowy.

Brodiaea występuje naturalnie w Ameryce Północnej. Dorasta do 50 cm wysokości, chociaż na stanowiskach półcienistych pęd kwiatowy może „wyciągnąć się” do słońca nawet na 70cm do góry. Cebule często wytwarzają cebulki przybyszowe i są jadalne. Liście są zielone, długie i wąskie a kwiaty zebrane w luźne kwiatostany. Kwiaty pojawiają się na przełomie czerwca i lipca, mogą różnić się barwą. Powodem tego jest ilość słońca i jakoś gleby. Kwiaty są zazwyczaj koloru niebieskiego, ale mogą być także fioletowo-niebieskie, czy białe w obrębie jednej odmiany. Taki kwiat niespodzianka. Dlatego też dla hiacynta kalifornijskiego wybieramy stanowisko słoneczne, ale zaciszne i osłonięte. Cebule sadzimy na początku kwietnia na głębokości 5-10 cm. Ziemia powinna być dobrze przepuszczalna, próchnicza i zasobna. Ponieważ roślina ta ma niezbyt długi okres wegetacji sadzimy ją w bogatej glebie. Cebule kiełkują szybko, dlatego też na terenach chłodniejszych można sadzenie wykonać bliżej maja, żeby uniknąć przemarznięcia młodych listków. Po przekwitnięciu zasilamy hiacynta nawozem do roślin cebulowych. Im dorodniejsza cebula wyrośnie (i cebulki przybyszowe), tym piękniejszy będzie kwiat w kolejnym roku. Ważne jest także, by pozwolić roślinie na jak najdłuższe utrzymywanie liści. W tym okresie podlewamy ją raz w tygodniu. Jesienią na przełomie września i października cebulę wykopujemy i przechowujemy do wiosny w chłodnym pomieszczeniu. Można także próbować przezimować ją w gruncie, tylko bardzo dokładnie zabezpieczy przed mrozem, ponieważ brodiaea nie jest całkowicie mrozoodporna.

Mimo, że hiacynt kalifornijski jest kapryśny w wytwarzaniu cebulek przybyszowych, to jednak one są najpewniejszym sposobem rozmnażania tej rośliny. Można również rozmnażać go z nasion, które wysiewa się w marcu, ale rośliny pozyskane w ten sposób zakwitną dopiero po 4-5 latach.

Jak wspomniałam wcześniej cebulki brodiaea są jadalne, często zjadane przez nornice, co jest główną przyczyną znikania tych roślin w ogrodach. Odmiana ‘Królowa Fabiola,’ będąca chyba najczęściej sadzoną jest podatna na rdzę.

Brodiea nadaje się do uprawy doniczkowej. W okresie zimowym doniczkę z rośliną umieszczamy  chłodnym miejscu (około 10°C) i oszczędnie podlewamy. Ziemia w pojemniku powinna być zasobna ale przepuszczalna (mieszanka ziemi ogrodniczej z drobnym żwirem). Na dnie doniczki należy zastosować dobry drenaż. Kiedy roślina zakwitnie przenosimy ją do ciepłego pomieszczenia. Po przekwitnięciu zapewniamy jej dużo słońca i bardzo oszczędnie podlewamy.

Do uprawy doniczkowej można zastosować cebule wykopane z ogrodu. Pod koniec sierpnia, po zaschnięciu liści, cebule wykopujemy i przez dwa miesiące przechowujemy w suchym i ciepłym miejscu. Następnie sadzimy w pojemnikach i postępujemy tak jak pisałam wyżej. Po przekwitnięciu ścinamy tylko główki kwiatostanów i pozwalamy cebuli gromadzić zapasy. Zasilamy raz w tygodniu. Wiosną można ja posadzić w ogrodzie, wtedy szybciej się zregeneruje, ale do kolejnej uprawy doniczkowej należy wybrać inną cebulę. Roślina ta jest stosowana na rabatach, w ogrodach skalnych, na kwiat cięty i jako roślina doniczkowa.